26 Şubat 2019 Salı

RüZGaR 9 Yaşında...




Oğul... arıların yaptığı beyaz renkli “ilk” bal...
“İlk” bütün acemilikleri taşımasına rağmen bir o kadar da eşsiz, tarifsiz bir güzellik...

Oğul... erkek evlat...
Duygusu içinde, derin olan... bakmakla değil görmekle anlaşılan... açmak için bazen kırk kilitten geçerken bazen bir dokunuşla saçılan...

Oğul... yaşlı kimselerin genç erkeklere söylediği bir seslenme sözü...
İşte bu gelenek... geçmiş ve gelecek...

Oğul üç anlam sözlükte, bin anlam yürekte...
Oğul... büyütüyorum derken büyümek; büyüyorum derken de küçülmek demek...

9 yıl önce bu sabah 9.27’de hayatımda ilk defa girdiğim soğuk bir ameliyathanede sevdiğimin elini sımsıkı tutarken doktorumuz "Rüzgar geldiii" dediğinde nefesimi tuttum, gözlerimi bin bir dilekle kapadım ve bir bebek sesiyle yeniden açtım... o gün ve dakikadan itibaren hiçbir şeyi eskisi gibi görmedim, duymadım... 
9 yıldır büyütüyorum derken büyüdüm, büyüdüm derken küçüldüm... 
9 yıldır her sabah bir öncekinden daha çok severek uyandım...


Benim gönül kovanım 9 yıl önce bu sabah 9.27’de ilk balını verdi... ağzımızın tadı o gün bugündür hiç değişmedi...
İşte bu yüzden bazen oğulbalım diye severim seni... 
Rüzgar’ım, hayat kokanım, ilk gözağrım...
9 yıl önce dünyaya bizi seçip gelerek önce babanı ve beni daha sonra bütün ailemizi mutluluğa boğdun... 
iyi ki iyi ki doğdun...

Seni senin deyiminle sayılar gibi sonsuza kadar çok seveceğiz...


Hiç yorum yok: